47.

*KATE*

Obudził mnie jakiś szelest, myślałam, że to mama przyszła wziąć ciuchy do prania i przewróciłam się na drugi bok. Ten ktoś chodził w tą i we w tą.

To nie może być mama. Odwróciłam się i otworzyłam oczy. To był Charlie, wszedł do mojej garderoby.

-Coś się stało?-zapytałam zaspanym głosem.

-O dzień dobry skarbie. -podszedł do mnie i pocałował w czoło. Uśmiechnęłam się.

-Czemu chodzisz po moim pokoju? -zapytałam i zamknęłam oczy. Chciałam jeszcze zasnąć.

 -Pakuje cię. -oznajmił a ja usiadłam.

-Gdzie mnie pakujesz? Komornik przyszedł?

Chłopak się zaśmiał.

-Jeszcze nie. Wyjeżdżamy na kilka dni. -powiedział i wrzucił jakieś rzeczy do walizki.

-Charlie o co chodzi? -zapytałam zdezorientowana.

-Wczoraj była pierwsza część prezentu, a dzisiaj druga. Nic więcej nie powiem. Wyjeżdżamy za pół godziny, więc możesz się ubrać, a ja spakuje twoje rzeczy.

-Okeeeej, a co na to moja mama?

-Już wszystko załatwione. -uśmiechnął się.

Poszłam do toalety, wzięłam prysznic, umyłam zęby i ubrałam się.

Gdy wyszłam z łazienki chłopak siedziała na ziemi i przeglądałam coś w moim laptopie.

-Nie powiesz mi gdzie jedziemy, prawda?

-E-e- mruknął.

-Po co mi walizka?

-Nie wiem. -powiedział nawet nie odrywając wzroku od komputera. Podeszłam, stanęłam nad nim i złapałam jego twarz, unosiłam by na mnie spojrzał.

-Jeżeli to nie będzie warte tego, że wstałam tak wcześnie, zetnę cie na łyso. -chłopak patrzył na mnie jakby przestraszony i przytaknął. Oboje wybuchliśmy śmiechem. Pochyliłam się i pocałowałam go w usta.

-Chodź Kate, już jedziemy. -chłopak wstał i odłożył na biurko urządzenie.

-Zabierasz mnie do siebie na kilka dni? -przekręciłam głowę a on się zaśmiał.

-Zobaczysz. -wziął moją walizkę i wyszedł z pokoju.

-Bożeee oby nie wymyślił czegoś głupiego ...-uniosłam głowę do góry i wyszłam z pokoju.-Elizabeth gdzie on mnie wywozi? -udawałam smutną i przytuliłam mamę.

-Dam głowę, ze ci się spodoba.

Pożegnaliśmy się i wyszliśmy z domu. Przed bramą stał czarny samochód, Charlie go otworzył. Nie znam się na markach, ale podobał mi się.

-Wooow, to twój?

-Ładny, co? -zaśmiał się i włożył do bagażnika moją walizkę. -Wczoraj kupiłem.

-Na moje urodziny kupiłeś sobie samochód? -zapytałam rozbawiona.-Czemu nic nie mówiłeś?

-Byłaś z Alexem, nie chciałem przeszkadzać.- powiedział z ironicznym uśmieszkiem i otworzył mi drzwi. Wsiadłam do auta, zaraz potem blondyn odpalił samochód i gdy tylko ruszyliśmy zadzwonił do mnie Alex, rozmawiałam z nim jakieś pół godziny, ale spojrzałam na Charliego, miał zarumienione policzki i zaciśniętą szczękę -zdenerwował się.

-Alex, muszę kończyć, zadzwonię jak będę miała czas.

-Okej, to cześć Mała.

Rozłączyłam się.

Patrzyłam na Charliego, był skupiony na drodze. Wyciągnęłam rękę i palcem pogładziłam jego policzek. Chłopak automatycznie się uśmiechnął.

-Długo jeszcze? -zapytałam-Jedziemy już ponad pół godziny i jesteśmy za miastem.

-Trochę.

-Gdzie my w ogóle jedziemy?

-Dowiesz się na miejscu...

-Okej... opowiadaj jak było na koncertach.

Przez długi czas Charlie opowiadał mi co się działo, gdy byli po za miastem. Uwielbiam gdy opowiada, cały się nakręca i jest zabawny, zawsze sikam ze śmiechu.

-Charlieee długo jeszcze? -zapytałam jak dziecko.

-Kochanie cierpliwość to podstawa. - położył dłoń na moim udzie.

-Ehh zaśpiewaj mi coś. -poprosiłam.

-To podłącz mojego iPada.

-Gdzie jest?

-W schowku.

Wyjęłam urządzenie i podłączyłam.

Trafiło na One direction -Perfect.

Charlie zaczął śpiewać. Oparłam rękę , a na niej głowę i zasnęłam.

*CHARLIE *

Kate zasnęła, co chwilę na nią zerkałem. Uwielbiam patrzeć jak śpi, wygląda tak uroczo.

Zatrzymałem się w jakimś zajeździe, przykryłem Kate swoją bluzą, zamknąłem samochód i poszedłem kupić coś do jedzenia. Kate nadal spała, zjadłem hamburgera i ruszyłem dalej.

Dziewczyna obudziłam się po jakichś 10 minutach.

-Dzień dobry kochanie.

-Charlie, gdzie my tak długo jedziemy?

-Jeszcze 15 minut.

Dziewczyna usiadła prosto i poprawiła włosy. Na ramiona zarzuciła moją bluzę.

-Nie możesz mi powiedzieć o co chodzi? -zapytała.

-Nie, na tylnym siedzeniu masz frytki. Kupiłem specjalnie dla ciebie.

Brunetka szybko je wzięła i zaczęła jeść. Potem zaczęła mnie karmić, nigdy nie zjada całych.

-Już jesteśmy. -powiedziałem z uśmiechem i wjechałem w leśną drogę.

-A, wywiozłeś mnie do lasu...Mam się bać?- zaśmiałem się na jej słowa.-Jechaliśmy tyle żeby przyjechać do lasu? 

Nie odezwałem się ani słowem. Wjechałem w głąb lasu a zza drzew wyłonił się nieduży domek. Około sto metrów od niego było spore jezioro i pomost, a dookoła las.

Zatrzymałem się pod domkiem i spojrzałem na Kate, miała szeroko otwarte oczy, widziałem w nich błysk.

-Wiedziałem, że ci się spodoba. -wysiadłem i poszedłem otworzyć jej drzwi. Podałem jej dłoń. Kate wysiadła, rozejrzała się dookoła.

-Boże Charlie przecież musiałeś wydać...

-Ej ja ci zrobiłem taki prezent, a ty mówisz mi o kosztach? -przerwałem rozbawiony. Dziewczyna podeszła i mocno mnie przytuliła. Takie chwilę są warte każdej ceny.

-Dziękuję, dziękuję, dziękuję! -powiedziała ucieszona i zaczęła tupać nogami.

-Nie ma za co. Chodź weźmiemy nasze rzeczy.

Odsunąłem się trochę od niej i pocałowałem w usta.

-Mój boże jak tu pięknie. - złapała mnie za rękę i rozglądała się.

Wzięliśmy nasze rzeczy, zakupy, które zrobiłem wcześniej i weszliśmy do środka.

Dom nie był duży, ani nie było żadnych luksusów. Po prostu zwykły domek letniskowy- dużo drewna i dziwne obrazy na ścianach.

-Kate, ja zaniosę torby na górę. - oznajmiłem.

-Pewnie nie masz żadnej sałatki? 

-Nie, ale są chipsy, popcorn, ciastka i cola.

Dziewczyna zaśmiała się, a ja zacząłem wchodzić po stromych schodach.

-Jak wrócimy pójdziemy biegać! -krzyknęła za mną, a ja się zaśmiałem.

Na górze był tylko jeden pokój -sypialnia. Odłożyłem nasze rzeczy i otworzyłem okno. Zszedłem na dół.Coś czuję, że nie raz wywalę się na tych schodach, są strasznie strome.

Dziewczyna stała pod ściana i przyglądałam się obrazom.

-One są przerażające. -stwierdziła patrząc na zdeformowane postacie ukazane na obrazach. Podszedłem i przytuliłem ją od tyłu.

-Masz rację. Zdejmę je. -chciałem ściągnąć obraz, ale był przyklejony, tak jak wszystkie pozostałe. Kate patrzyła na mnie wielkimi oczami i wybuchliśmy śmiechem.

-O jaa, to jest straszne!

-Może dom jest nawiedzony....Dwoje zakochanych ...wybiera się na domek letniskowy... W środku lasu... -zacząłem do niej podchodzić, a ona się odsuwać.

-Charlie nie strasz mnie.

-Sami, w nieznanej okolicy. Nikt nam nie pomoże !-krzyknąłem żałośnie, a dziewczyna zaczęła się śmiać.

-Oj Charlie jako mój bohater uratujesz mnie. -machnęła teatralnie włosami.

-Co mi z tego? Jak cię porwą to zaoszczedze na prezentach. -powiedziałem poważnie. Kate przez chwilę patrzyła na mnie, a potem ruszyła w stronę schodów.

Udaje. Kate Porter nigdy się nie obraża.

Podbiegłem do niej i ściągnąłem ją ze schodów, biorąc na ręce.

Dziewczyna zaśmiała się.

-Co nie chcesz zaoszczędzić? -zapytała, gdy postawiłem ją na ziemię.

-Wydał bym na ciebie wszystkie pieniądze. -powiedziałem. Przyciągnąłem ją do siebie i musnąłem jej wargi. -Chodź, pójdziemy się położyć, pewnie jesteś zmęczona.

-Spałam w samochodzie...

-Oboje wiemy, że dla ciebie to za mało...-zaśmialiśmy się.

Weszliśmy po schodach i daję głowę, że, któreś z nas wróci ze złamaną kończyną.

Kate, zdjęła jeansy i bluzę, ja rozebrałem się do samych dresów i położyliśmy się.

-Charlie zamknij okno, jest zimnoooo- narzekała dziewczyna, wstałem i wykonałem jej prośbę. Położyłem się obok niej i przytuliłem mocno.

-Lepiej? -szepnąłem jej do ucha.

-O wiele. -odpowiedziała i złapała za moją dłoń. Nadal byłem zmęczony imprezą Kate, więc szybko zasnąłem.

****

Poczułem mocne szarpanie, słyszałem jakiś szept, ale byłem tak zmęczony, że nic nie rozumiałem, dopiero po chwili zacząłem kontaktować.

-Charlie, Charlie proszę obudź się... -to był szept Kate, wydawało mi się, że...płacze. Otworzyłem oczy i nie myliłem się, po jej policzkach spływały łzy. Szybko usiadłem, nie wiedziałem co się dzieję, położyłem dłoń na jej ramieniu.

-Spokojnie...-dziewczyna przerwała mi, przykładając palec do moich ust dając do zrozumienia, że mam być ciszej.-Co się dzieje? -zapytałem cicho. Było ciemno widziałem tylko błysk jej zapłakanych oczu.

-Charlie słyszałam trzask drzwi, chyba ktoś jest w domu. Gdzie jest twój telefon? Zadzwońmy na policje. -powiedziała cicho. Cała się trzęsła. Przytuliłem ją mocno.

Jest przerażona już raz przeżyła taką sytuację.

-Kate posłuchaj mnie.-odsunąłem się i złapałem jej twarz w dłonie. -Ty tu zostaniesz, a ja zejdę i zobaczę o co chodzi... -co jakiś czas z dołu dochodziły jakieś szelesty.

-Nie, Charlie zadzwonimy na policję... -mówiła przerażona.

-Telefon zostawiłem w samochodzie, twój też tam jest.... Zejdę tam i zobaczę o co chodzi, to pewnie przeciąg. -powiedziałem najspokojniej jak potrafiłem, a tak na prawdę sam byłem przestraszony. -Schowaj się gdzieś i nie wychodź. Zaraz wrócę. -powiedziałem i wstałem z łoża.

-Nie, nie, Charlie proszę, nie idź...Proszę.-wstała za mną i przytuliła mnie tak mocno, że nie mogłem się ruszyć.

-Kate, zaufaj mi. Zaraz wrócę, dobrze? -znowu złapałem jej twarz i zmusiłem by na mnie spojrzała. Pocałowałem ją w czoło.

-Kocham cię Charlie. -powiedziała jakbyśmy widzieli się ostatni raz.

-Ja ciebie też Kate. -pocałowałem ją w policzek. Dziewczyna pozwoliła mi się odsunąć. -Schowaj się i nie wychodź dopóki ci nie pozwolę. Dobrze?

Czułem się jak w jakimś pieprzonym filmie. Jak mogliśmy zostawić telefony w samochodzie?!

Drżącą ręka otworzyłem drzwi, dźwięki były coraz głośniejsze. Spojrzałem na Kate, wydusiłem uśmiech, którego przez ciemność pewnie nawet nie zobaczyła.

Zszedłem powoli po schodkach i stanąłem jak wryty. Na kanapie coś się...ruszało. Nie byłem wstanie określić co to. Sięgnąłem ręka i zapaliłem światło.

To co zobaczyłem.... Stanąłem jak wryty.